In dit artikel...

    Add a header to begin generating the table of contents
    Scroll to Top

    Quercetine bij auto-immuunziekten

    https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC8260830/

    Ik heb dit artikel een beetje ingekort door de samenvatting, de inleiding en conclusie hier neer te zetten, voor het artikel zelf, zie de link. Op de website staat ook iets over quercetine:https://www.ziektevangraves-basedow.nl/kruiden-ter-aanvulling/

    Auto-immuunziekten zijn een wereldwijd gezondheidsprobleem met toenemende morbiditeit, en worden gekenmerkt door afbraak en ontregeling van het immuunsysteem. Hoewel hun etiologie en pathogenese onduidelijk blijven, neemt de toepassing van voedingssupplementen geleidelijk toe bij patiënten met auto-immuunziekten, voornamelijk vanwege hun positieve effecten, relatief veiligheid en lage kosten. Quercetine is een natuurlijk flavonoid dat op grote schaal aanwezig is in fruit, kruiden en groenten. Er is aangetoond dat het een breed scala aan gunstige effecten en biologische activiteiten heeft, waaronder ontstekingsremming, anti-oxidatie, en neuroprotectie. In verschillende recente studies heeft quercetine naar verluidt reumatoïde artritis, inflammatoire darmziekten, multiple sclerose en systemische lupus erythematosus bij mensen of diermodellen verzwakt. Dit overzicht geeft een samenvatting van de aanwijzingen voor de farmacologische toepassing van quercetine bij auto-immuunziekten, die het standpunt ondersteunen dat quercetine nuttig kan zijn voor de preventie en behandeling van deze ziekten.

    Inleiding

    Auto-immuunziekten zijn een heterogene cluster van aandoeningen die gekarakteriseerd worden door systemische syndromen, waarbij autoreactieve adaptieve immuunreacties bijdragen aan immuungemedieerde schade aan cellen en organen (1). De pathogenese en etiologie van deze ziekten is niet volledig duidelijk, maar er wordt aangenomen dat een complex samenspel van genetische risico’s, omgevingsfactoren, psychische factoren en stochastische gebeurtenissen het evenwicht tussen immunologische tolerantie en auto-immuniteit verstoort (2, 3). Het polyfenol quercetine (3,3′,4′,5,7-pentahydroxyflavone) is een flavonoïde die veel voorkomt in groenten (asperges), fruit (appels, kappertjes, appelbessen, veenbessen), en geneeskrachtige kruiden waaronder lavas, dille, koriander, en radijsbladeren (4-6). Veel eerdere studies hebben aangetoond dat de juiste doses quercetine een verscheidenheid aan biologische activiteiten hebben en neuroprotectieve, anti-allergische, anti-oxidant, anti-inflammatoire, immunomodulerende, anti-microbiële en anti-tumor effecten (7-12). Verschillende lopende wetenschappelijke studies onderzoeken het gebruik van natuurlijke producten om geneesmiddelen te ontwikkelen voor de behandeling van auto-immuunziekten. Quercetine zou nuttig kunnen zijn als voedingssupplement om auto-immuunziekten te voorkomen of te behandelen.

    In dit manuscript zullen we de beschermende effecten van quercetine in meerdere auto-immuunziekten samenvatten, en de moleculaire mechanismen van quercetine die de immuunresponsen kunnen moduleren evalueren.

    De ziekte van Graves is de meest voorkomende auto-immuun schildklieraandoening die gepaard gaat met hyperthyreoïdie. Quercetine kan naar verluidt DNA-schade remmen door de oxidatieve stress in lymfocyten van patiënten met de ziekte van Graves in vitro te moduleren.

    Conclusie

    Auto-immuunziekten zijn systemische aandoeningen die moeilijk te genezen zijn, en patiënten hebben vaak langdurige behandeling nodig. Bij de ontwikkeling en pathogenese van auto-immuunziekten zijn meerdere associaties en interagerende factoren betrokken. De diversiteit en complexiteit van de associaties tussen de betrokken componenten zullen waarschijnlijk de effecten van therapieën beperken, en bijdragen tot nadelige bijwerkingen. Quercetine bezit anti-inflammatoire, anti-oxidant, neuroprotectieve en anti-allergische activiteiten, evenals het vermogen tot interactie met meerdere moleculen en doelwitten (Figuur 1). Bovendien zijn behandelingen waarbij aanzienlijke doses quercetine gebruikt worden, duidelijk laag-toxisch of niet-toxisch geweest. Quercetine zal naar verwachting een potentiële mogelijkheid en aanvulling worden voor de behandeling en preventie van auto-immuunziekten. Het is echter vooral belangrijk omdat er tot nu toe geen bewijs is dat quercetine de morbiditeit en mortaliteit van auto-immuunziekten zou kunnen verminderen. De directe effecten van quercetine op de onbalans van het immuunsysteem bij patiënten zijn nog steeds niet bevestigd. Verdere klinische studies ontbreken nog, de meeste van de onderliggende mechanismen zijn gerapporteerd in diermodellen en moeten nog aangetoond worden voor hun farmacologische toepassing. Het is noodzakelijk het gebruik van hoge doses grondig te bestuderen om mogelijke ongewenste bijwerkingen op te sporen. Alleen goed opgezette gerandomiseerde gecontroleerde proeven met grote steekproeven zullen de bioveiligheid en de werkzaamheid van deze momenteel experimentele toepassingen aan het licht brengen. Door de slechte waterige oplosbaarheid, de hoge stofwisselingssnelheid, de geringe orale biologische beschikbaarheid en absorptie, en de snelle klaring in het lichaam is de toepassing beperkt. Een betere kennis van de farmacodynamiek, farmacokinetiek en verbeterde biobeschikbaarheid van quercetine zijn ook noodzakelijk. Met het oog op toekomstige richtingen en prioriteiten, stellen wij enkele protocollaire aanbevelingen voor toekomstige studies voor. Wetenschappers kunnen verschillende toedieningsroutes onderzoeken onder de verschillende medische condities van verschillende ziekten, zoals de lokale injectie voor anti-inflammatoire effecten bij RA. In in vitro studies kunnen driedimensionale co-culturen van verschillende cellen die verantwoordelijk zijn voor een ziekte de micro-omgeving nabootsen. Zo kunnen bijvoorbeeld fibroblast synoviale cellen, osteoblasten en osteoclasten worden gebruikt in de studies van RA, en intestinale epitheelcellen en fibroblasten kunnen worden gebruikt in IBD-studies. Tenslotte is het waardevol om de oplosbaarheid, biobeschikbaarheid en doelgerichtheid van quercetine in het menselijk lichaam te verhogen. Het onderzoek naar structureel relevante verbindingen van quercetine is een nieuw onderwerp voor verdere experimenten.